Ik ben niet iemand die zijn leven door de sterren laat bepalen of gaat channelen voorafgaand aan een belangrijke beslissing, maar ik besloot het in alle koelte en rust serieus te nemen.
Allereerst kwam ik tot de praktische oplossing voor het probleem waar ik voor gesteld was: ik nam de trein van halfzeven, want terroristen zijn NIET dom, maar hoogopgeleid: ze doen het bij voorkeur tijdens spitsuren. En het was zaterdag winkeldag, en ook nog open Monumentendag, dan is het spitsuur immers wat later.
Ook de terugreis had ik beveiligd voor mezelf, ik zou flink gaan stappen ( = wandelen) tot aan nachtclubsluitingstijd in de grote stad D. , om vervolgens de eerste trein van zes uur op 9/12 te nemen.
Ik had het probleem ook aangekaart bij een van mijn verwanten; praten is altijd goed!
Ik vroeg haar: Zal ik morgen nu wel of niet de trein ingaan, weliswaar niet helemaal naar the big Apple?
Haar advies luidde...Als jij reizen wilt, dan moet je dat doen. .... Luister naar jouw dromen. Werkt bij mij ook altijd. Zijn de uitvluchten die je zoekt een teken aan de wand? Of ben je alleen bang? In het laatste geval, dan moet je het overwinnen. En in het andere geval moet je gewoon luisteren. Bij twijfel, niet doen, of juist wel natuurlijk. Dat zegt mijn kristallen bol...
Een aardige respons natuurlijk. Maar ik was al wat verder. Op zich was ik door dat reisprobleem op 9/11, via het ideale terrorismestation U., op het prima idee gekomen om eens te checken of ik, mocht 'het' zo zijn, klaar was met mijn leven.
KLAAR
Wie bepaalt of jouw leven klaar is?? Het is een van de vele raadselgebieden, ouder worden, voor de (biologische) wetenschap, die immer zoekt naar een verklaring die voor álle mensen geldig is.
Ze kunnen juist daarom niets met 'de wil van een mens'. Hooguit kunnen ze wat met een 'collectieve wil' , een oerwil...Variaties daarop komen overigens steeds weer opduiken: evolutie van de dierensoort 'de mens' verloopt via geboorte en dood van, en daardoor selectie van exemplaren in een richting die voor het collectief geldt, en waarin de wil van een mens, mijn wil, geen plaats meer heeft.
Toch bestaat mijn wil. Ik had duidelijk die ervaring, vorige week! Ik beslis over mijn leven en ik beslis wanneer het klaar is. EN: IK, als individu, beslis ook of ik weer terug moet komen, want wat is 'klaar'? Klaar betekent: dat je voorlopig genoeg hebt gedaan.
MIJN wil.
Ik versta onder 'wil' datgene waar het individuele ik (wat een dier niet 'heeft') zich in zijn meest levende gedaante laat zien.Wat een dier 'wil' in zijn leven is voorspelbaar. Wat een ander mens 'wil' in dat leven van 'm, dat is van een heel andere orde. Dat je daar wetenschappelijk niet zomaar bij kan, soit. Als je s'morgens wakker wordt, moet je eens proberen op te merken hoe je wil er weer is en hoe deze binnenstroomt, na een nacht slapen.(En hoe dat met je denken een geheel vormt, idealiter: je denkwil, of denkVERMOGEN). Je kan het bijna in een ruimtelijke vorm ervaren hoe dat gaat. [Het is wel heel subtiel... ]
Leven en dood
Een belangrijke inspiratie voor mijn ervaringen en blog haalde ik uit deze woorden van FRANK POLLING: ....In een dag tijd is mijn toekomst er anders uit gaan zien. Of eigenlijk gedurende de tien minuten dat die scan duurde. Opeens wordt het belangrijk een lijstje te maken met dingen die echt gebeuren moeten. Er moet overlegd worden met oncologen en ziekenhuizen en ik moet nodig nog wat mensen spreken. De plezierige oude dag zal ik waarschijnlijk niet meer meemaken, de komende maanden zullen pijnlijk zijn. Hoe lang heb ik nog? Hoe lang wil ik dat er aan me gerotzooid wordt? Wat is zinvol in de behandeling en wat geeft slechts valse hoop?Het is een realistische veronderstelling: ik zal niet meer zo lang te leven hebben. Ik heb de laatste jaren een onwankelbaar vertrouwen ontwikkeld in wat mijn ervaringen met het geestelijke me getoond hebben. Globaal weet ik wat me te wachten staat als ik doodga. Ik kan het heel precies nalezen, hoe dat zal zijn. Maar dat zal ik wel niet doen, want alles wat ik in mijn hersens stop helpt me daar toch geen stap verder. In mijn vorige blogje schreef ik: Ik kan studeren wat ik wil, maar het geeft me hooguit mogelijkheden en instrumenten in handen om zelf op onderzoek uit te gaan. Het is als het plaatsen van ramen in een blinde muur. Daar heb je gereedschappen voor nodig en kozijnen en glas en stopverf. En als die ramen er dan zijn, wil ik naar buiten kunnen kijken. Heb ik dan wat aan een glassnijder en een klont stopverf? Nee, daar heb ik dan geen donder aan. Voor het naar buiten kijken heb ik iets anders nodig: mijn ogen en mijn vermogen tot begrip van wat ik zie. Dan moet ik alles wat ik leerde en bestudeerde vergeten, die reflectie komt dan na dat kijken wel weer…Ben ik bang om dood te gaan? Nee. Het afscheid nemen zie ik erg tegen op en ik ben bang voor de pijn die ik wellicht zal hebben. Maar angst voor de dood heb ik niet, daar kijk ik met veel vertrouwen naar uit, dat is zelfs een aanlokkelijk beeld voor me. Maar haast heb ik ook niet, daarvoor geniet ik te veel van het leven. Dit is mijn drieënzestigste blogje. Zou ik de honderd halen?
UIT:
http://www.vkblog.nl/bericht/344878/ik_was_een_week_afwezig%2C_maar_had_graag_op_jullie_gerageerd...
Dat blog en ook onderstaande:
http://www.vkblog.nl/bericht/346134/I%27m_going_to_Graceland%2C_Memphis_Tennessee
zegt het beter, op een andere manier..dichterbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten